11/2/2012
– Εγκρίθηκε από το υπουργικό συμβούλιο η ρύθμιση με την οποία συγκροτείται Κυβερνητικό Συμβούλιο Μεταρρύθμισης της Δημόσιας Διοίκησης με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό.
– Καρατζαφέρης: «Να αποχωρήσουν τα κόμματα και να σχηματιστεί μια κυβέρνηση τεχνοκρατών».
Οι οποίοι θα ενεργούν αυτόβουλα ή θα είναι μαριονέτες των κομμάτων; Για να ξεκαθαρίσει σε πια κατηγορία ηλιθίων κατατάσσει τους πολίτες της χώρας, εκτός από την γενική των μνημονιακών.
– Στη Βουλή το νομοσχέδιο της δανειακής σύμβασης.
Συζητείται η αποσπασματική του εισαγωγή στην ολομέλεια σε μάκρος χρόνου αφήνοντας τα πιο καυτά πίσω για να απαλύνουν τους κραδασμούς που έχουν ήδη αρχίσει στις ΚΟ που προτίθενται να το υπερψηφίσουν. Η δήλωση του κ. Βενιζέλου για το τι θα κατατεθεί αύριο δεν ήταν τόσο διαφωτιστική.
– Ψηφίζεται από την Βουλή το PSI, η ανακεφαλαίωση των Τραπεζών και η εξουσιοδότηση στην κυβέρνηση για υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης.
11/2/2013
– Σχέδιο νόμου “επεξεργάζεται” η κυβέρνηση, με στόχο τις απεργίες.
Είναι η απάντησή της στην ανάπτυξη που δεν την επεξεργάζεται καθόλου.
Και μόνο ότι προβάλει σαν εμπόδιο της ανάπτυξης τις απεργίες δείχνει όχι τόσο το αντιεργατικό της πρόσωπο, αλλά κυρίως το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει και το πνεύμα ψιλικατζούς με το οποίο προσπαθεί να βρει δικαιολογίες για το πρόβλημα. Στην Ουγκάντα έχουν πολύ πιο χαμηλούς μισθούς δεν έχουν απεργίες, αλλά δεν έχουν ούτε ανάπτυξη. Στην Ροδεσία το ίδιο.
Ένα σωρό χώρες υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα της ανικανότητας και της διαφθοράς αυτών που τις κυβερνούν. Κάθε ομοιότητα με την Ελλάδα δεν είναι καθόλου συμπτωματική.
Αν δεν γινόταν καμία απεργία που σχεδόν αυτό συμβαίνει σήμερα, οι αγρότες κάνουν τις συνηθισμένες ετήσιες διακοπές τους χωρίς να ενοχλούν κανένα, μια 24ωρη έχει εξαγγελθεί για την 20η Φεβρουαρίου με αμελητέα ποσοστά συμμετοχής όπως και οι προηγούμενες, τι ανάπτυξη θα είχαμε;
Ή αντιστρέφοντας το ερώτημα, ποια αναπτυξιακά σχέδια εμποδίζουν ή ανατρέπουν αυτές οι κινητοποιήσεις; Ούτε όνομα δεν έχουν, για περιγραφή ούτε λόγος.
Το μόνο που μπορεί και προσφέρει αυτή η κυβέρνηση στον λαό που κυβερνάει, είναι αυτό που κάθε ανίκανος και άχρηστος (είτε σαν εξουσία είτε σαν άτομο) προσέφερε πάντα. Βαρβαρότητα, καταστολή και δυστυχία.